Terapia taktykalna
Terapia taktylna to przyjazny, relaksacyjny dotyk w formie masażu, który pobudza oraz przygotowuje skórę do odbioru bodźców płynących z otoczenia. Aktywizuje rozwój funkcji mózgowych i układu nerwowego. Zwiększa świadomość ciała, wycisza, obniża poziom stresu, reguluje napięcie mięśniowe. Wspomaga integrację sensoryczno-motoryczną i integrację odruchów.
Pomaga w funkcjonowaniu dziecka, które:
- nie lubi: być dotykane, głaskane, przytulane ani całowane, brudzenia rąk, wycierania czy smarowania twarzy kremem, mycia zębów, czesania, obcinania włosów i paznokci, metek przy ubraniach, szwów w rajstopach, ściągaczy w skarpetkach
- unika: określonych ubrań ze względu na tkaninę, chodzenia boso po piasku, trawie, włochatym dywanie i innych fakturach, zajęć plastycznych, malowania palcami, formowania w masach
- przejawia: słabe poczucie bólu, nie zauważa skaleczeń, zadrapań, uderzeń lub rozdrapuje strupki na skórze, słabiej odczuwa temperaturę i np. podczas upalnego dnia nosi ciepłą bluzę.
- sprawia wrażenie niechętnego do ruchu, słabo rejestruje fakt, że np. ktoś nim porusza i nie sprawia mu to większej różnicy. Natomiast chętnie bierze udział w zabawie jeśli trzeba przenosić, ciągnąć ciężkie przedmioty, przepychać się czy ściskać. Często upuszcza rzeczy i nie zwraca na to uwagi. Za mocno przytula kogoś sprawiając mu ból. Łamie przedmioty, zabawki.
Dzieci te mają często słabe poczucie własnego ciała i obniżone napięcie mięśniowe.
Terapia Taktylna jest skutecznie wykorzystywana zarówno u dzieci jaki i dorosłych z:
- porażeniem mózgowym
- autyzmem
- zachowaniami agresywnymi
- opóźnieniami w rozwoju umysłowym
- nadpobudliwością psychoruchową
- trudnościami w nauce
- zaburzeniami mowy
- zaburzeniami integracji sensorycznej
Masaż taktylny wykonuje w obecności rodzica. Pacjent jest ubrany w wygodne, przylegające do ciała ubranie.
Opracowano na podstawie dostępnej literatury i własnych doświadczeń w pracy z dziećmi:
Neurokinezjologiczna terapia taktylna dr Swietłany Masgutowej. Metoda pracy z dziećmi i dorosłymi z wyzwaniam,i w psychoruchowym rozwoju. Swietłana Masgutowa, współautorzy: Jolanta Kowal, Grażyna Mazur, Denis MasgutowNeurobiologia. Krótkie wykłady. Longstaff A Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012
Marta Szybkowska – Zaburzenia modulacji w integracji sensorycznej PWN
Własne materiały szkoleniowe
Terapia ręki
Głównym założeniem terapii ręki jest poprawa w funkcjonowaniu dziecka w życiu codziennym oraz w czynnościach samoobsługowych poprzez usprawnienie motoryki dużej i małej, precyzyjnych ruchów dłoni i palców oraz przez dostarczanie wrażeń czuciowych. Terapia ręki skierowana jest zarówno do dzieci z zaburzeniami rozwoju, jak i dzieci w normie intelektualnej, które mogą mieć problemy w uczeniu się.
Celem metody jest:
dostarczanie wrażeń czuciowych
- jeśli dziecko ma problem: z dotykaniem rękami przedmiotów o różnych powierzchniach, nie lubi brudzenia rąk, malowania palcami, zbyt mocno lub słabo naciska na narzędzie, unika zajęć plastycznych z formowaniem różnych mas, unika podawania dłoni na powitanie, chodzenia w parach za rękę, noszenia przylegających ubrań itp
usprawnianie motoryki dużej i małej
- jeśli dziecko ma problem; z ubieraniem się, z uczestnictwem w zabawach ruchowych, utrzymywaniem równowagi podczas czynności ruchowych, szybko się męczy, podpiera ręką głowę podczas odrabiania lekcji i zajęć stolikowych, unika zajęć manualnych itp.
doskonalenie koordynacji wzrokowo – ruchowej
- jeśli dziecko ma problem: z ubieraniem się, posługiwaniem się przedmiotami codziennego użytku, z zabawami manipulacyjnymi typu: nawlekanie, przesypywanie, przekładanie itp.; wykonywaniem prac plastycznych typu: rysowanie, wycinanie, wydzieranie, wyklejanie; z pisaniem (nie trzymanie się w liniaturze, rysowanie niekształtnych liter); ma słabą współpracę obu rąk
doskonalenie umiejętności przekraczania linii środkowej ciała
doskonalenie umiejętności wykonywania ruchów wyizolowanych
Terapia przeznaczona jest dla dzieci, u których stwierdza się:
- problemy z samoobsługą
- trudności manualne (np.: zapinanie guzików, nawlekanie koralików, układanie drobnych przedmiotów, jedzenie łyżką)
- trudności grafomotoryczne ( np.: niedokładne rysowanie szlaczków, unikanie zajęć plastycznych: rysowanie, lepienie, wycinanie, klejenie, modelowanie w masac
- obniżony poziom graficzny pisma – nieczytelny charakter pisma, litery wychodzące poza linie, o różnym nachyleniu liter, odstępy między literami za duże lub za małe,
- pismo mało czytelne, tempo pisania wolne – trudności z nadążaniem za tempem innych dzieci
- zachowanie nieprawidłowej postawy podczas pracy przy stoliku
Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie w oparciu o diagnozę i potrzeby dziecka. Obejmują między innymi: stymulację proprioceptywną, wzmocnienie obręczy barkowej, ćwiczenia manualne i grafomotoryczne uwzględniające prawidłowy chwyt, dysocjację palców i poprawę pisma.
Opracowano na podstawie dostępnej literatury i własnych doświadczeń w pracy z dziećmi
A.Giczewska, W. Bartkiewicz, Terapia ręki, Warszawa 2014.
Własne materiały szkoleniowe